Προσωπικά, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι η μοναξιά. Είναι η μοναξιά, γιατί, όταν νιώθεις μόνος δεν ξέρεις τι να κάνεις, για να μην νιώθεις μόνος! Είναι η μόνη κατάσταση που φέρνει τέτοιο άγχος, τέτοια αμηχανία βλέποντας τους άλλους να γελούν με φίλους και παρέες και εσύ να νιώθεις αδύναμος έως και άχρηστος να το κάνεις αυτό! Θέλεις τότε να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί! Ή μάλλον χειρότερα: να ουρλιάξεις δυνατά και να πεις ένα «Γιατί, γιατί πάντα μόνος, γιατί μου συμβαίνει αυτό;»!
Συνήθως, όσοι νιώθουν μόνοι προσπαθούν να μοιάσουν με τους άλλους αγνοώντας το πώς είναι οι ίδιοι. Ή προσπαθούν να προσποιηθούν τους σκληρούς ή και χειρότερα κάνουν τους νταήδες ή βλάπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό γίνοντας ρεζίλι, ώστε να γελάσουν οι άλλοι γύρω του. Ακόμα, λένε ψέματα (για παράδειγμα ψεύτικες εμπειρίες) και τείνουν να βλάπτουν σωματικά και ψυχικά τον εαυτό τους! Δηλαδή, προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή των άλλων, για να μην νιώθουν άλλο μόνοι, αν και κάνουν την κατάσταση δυσκολότερη…
Όλα αυτά ξεκινάνε από το σπίτι! Δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος, θέλει δεν θέλει, επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την οικογενειακή του ανάθρεψη! Για παράδειγμα, αν οι γονείς δεν μιλάνε στο παιδί τους συχνά και δεν παίζουν, παρά προσπαθούν να είναι προσκολλημένοι σε δουλειά και την ανάθρεψή του, δηλαδή αν δεν προσπαθούν να το ψυχαγωγήσουν, να το κάνουν να διασκεδάσει, να του προσφέρουν αληθινή αγάπη και αντί αυτού κοιτάνε πώς θα περάσουν εκείνοι καλά, το παιδί μεγαλώνει και είτε είναι «μουγγό», δηλαδή κλείνεται στον εαυτό του και δεν εκφράζεται, είτε έχει, επίσης, ψυχολικά προβλήματα! Οπότε, η οικογένεια έχει μεγάλη ευθύνη…!
Όμως, πώς αντιμετωπίζεται η αίσθηση της μοναξιάς και η ίδια η μοναξιά;
Η απάντηση είναι απλή: ο καθένας είναι διαφορετικός και ξεχωριστός χαρακτήρας, άρα έχει και δικό του τρόπο να λύσει το πρόβλημα της μοναξιάς, αν θέλει και τον πειράζει. Δηλαδή, δεν υπάρχει μαγική συνταγή για αυτό, αλλά και για τίποτα. Ο καθένας θα βρει τον τρόπο του να λύσει αυτό το πρόβλημα αρκεί να βρει ποιος είναι, πώς είναι ο χαρακτήρας του δηλαδή, να τον δεχτεί και μετά να γεμίσει το κενό που δημιουργεί η μοναξιά ή οτιδήποτε άλλο. Πιστεύω ότι καλύτερες λύσεις θα ήταν να απευθυνθούμε σε ανθρώπους που μας αγαπάνε και πιστέψουμε σε εμάς και να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, ώστε να πάμε να μιλήσουμε σε οποιονδήποτε συμπαθούμε ή και όχι!
Αν και εγώ την φοβάμαι, η μοναξιά δεν είναι κακιά. Νομίζω, όμως, ότι χρειάζεται με μέτρο να την απολαμβάνουμε και να την αφήνουμε να μας βοηθά.
Το μπλογκ του Βάγγου! 