Ατομική Ευθύνη: Όλοι φταίμε, απλά με το να είμαστε θεατές…

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και σκοπό! Όλα συνδέονται και το ένα δίνει την σκυτάλη στο άλλο…

Θα σας περιγράψω, λοιπόν, απλά μια εικόνα: Είστε στο σχολείο. Όλα είναι ήρεμα και όλα κυλάνε μια χαρά. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη και λέτε «Τι ωραία…!». Είστε με τους φίλους σας και μιλάτε, λέτε βλακείες, τρώτε… Και, ξαφνικά ακούτε κραυγές και γέλια και ουρλιαχτά. Και γυρίζετε από πίσω σας και τι να δείτε: δύο παιδιά να αλληλοσκοτώνονται σε καβγά! Φωνές και γέλια: «Ξύλο, Ξύλο!», «Χαχαχα, καλά τι του κάνει;!». Καλά, ας κάνουν ό,τι θέλουν τα άλλα παιδιά, αλλά εσείς πώς θα αντιδρούσατε; «Εντάξει, μωρέ, παιδιά είναι.». Ναι αυτό λέω και εγώ, που σημαίνει δεν φταίνε εκείνα…

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για κάποιο σκοπό! Το πώς μεγάλωσαν και μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά τους οδήγησε σε αυτό το άσχημο θέαμα. Αυτός είναι ο λόγος. Και ο σκοπός να αναθρέψουμε ένα παιδί όπως θεωρούμε εμείς σωστά που είναι το σωστό και μόνο. Φταίει, απλά και «έξω από τα δόντια», η κοινωνία! Φταίει η οικογένεια που ανέθρεψε το παιδί, φταίει το σχολείο, φταίει η πολιτεία! Το να πειραματιζόμαστε και να υποκρινόμαστε τις αυθεντίες, για παράδειγμα, στην ανάθρεψη ενός παιδιού είναι λάθος! Και αυτό επιφέρει κι άλλα λάθη! Επιφέρει, συμπερασματικά την δυσλειτουργία της Κοινωνίας! Δηλαδή, όλα συνδέονται…

Αλλά, που θέλω να καταλήξω: στην εικόνα που περιέγραψα υπάρχουν αυτοί που ενθαρρύνουν τον καβγά και αυτοί που φοβούνται και νοιάζονται, όμως, απλά, παρακολουθούν. Δεν υπάρχουν, όμως, αυτοί που δρουν, για να σταματήσει ο καβγάς! «Μήπως περιμένουν να το κάνουν άλλοι πρώτα;». Μέχρι τότε θα έχει γίνει το κακό χειρότερο! Θέλω να πω: όλα συνδέονται και έτσι ο καβγάς αυτός ήταν λάθος άλλου λάθους και πάει λέγοντας. Εσύ θα κάθεσαι να παρακολουθείς; Αν ήταν φίλο σου; Αν ήσουν εσύ μπορεί και να προστατευόσουν. Αν ήταν από την οικογένειά σου; Άγνωστος; Δεν σε νοιάζει τι θα πάθει; Αν αντιδρούσαν κι άλλοι έτσι σε εσένα;

Όλοι έχουμε ευθύνη! Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να δρούμε! Είτε σε αυτό που περιέγραψα είτε σε έναν πόλεμο! Πρέπει όλοι να αναγνωρίσουμε κάποια στιγμή την ατομική μας ευθύνη, δηλαδή το καθήκον μας ως άνθρωποι, το ληθαράκι που μπορούμε να δώσουμε…

Μην παρακολουθείς ή ενθαρρύνεις μόνο και μόνο, γιατί σκέφτεσαι εσένα! Ακόμα κι αν φοβάσαι, το οποίο είναι φυσιολογικό, προσπάθησε, δράσε…! Κι αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να βρεις λύση, λύση υπάρχει, υπάρχει μέσα μας! Και μην ξεχνάμε, ας αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, μην τα επαναλαμβάνουμε! Γιατί ως θεατές ή υποστηρικτές προς κάτι τέτοιο, όπως στο παράδειγμα, κάνουμε το λάθος ξανά και ξανά να είμαστε συνένοχοι αυτού του γεγονότος και τους αποτελέσματός του και όλων όσων γεγονότων έχουν βοηθήσει να συμβεί αυτό, γιατί, πολύ απλά, το αφήνουμε να περάσει έτσι, κοιτάμε τον εαυτό μας…

Ναι, εντάξει, λάθη θα κάνουμε, όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτήν την συνένοχη θέση, αλλά πόσες φορές; Άνθρωποι είμαστε και δεν το αποδεικνύουμε! Αποδεικνύουμε, όμως, πως είμαστε τέρατα κάθε μέρα με όλα τα παγκόσμια και μικρά καθημερινά προβλήματα που δεν κάνουμε και σχεδόν τίποτα να τα σταματήσουμε.

Όλοι φταίμε, απλά με το να παρακολουθούμε… Τα προβλήματα είναι μπροστά στα μάτια μας… Και δε θα μείνουν στάσιμα, θα εξελιχθούν…

Βοήθησε με όποιον τρόπο θέσεις και όσο μπορείς, κάνε το, μην το λες μόνο. Γιατί, έχουμε ευθύνη για όλα όσα μπορούμε ή όχι να φανταστούμε! Από τον καβγά στο σχολείο, το να πετάμε τα σκουπίδια μας στον κάδο μέχρι σε κλιματικές αλλαγές και πολέμους. Και είναι το καλύτερο να κάνουμε λάθη και μακάρι να κάνουμε πολλά, για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι, αλλά όχι να τα επαναλαμβάνουμε…! Αν έχουμε ατομική ευθύνη, νιώθουμε και πιο καλά με τον εαυτό μας και το αντίστροφο. Νιώθουμε πιο καλά με τους ανθρώπους γύρω μας… Με λόγια ή θέαση δεν καταφέρνω τίποτα. Η Ατομική Ευθύνη είναι η απαραίτητη ηθική αρχή, ένα κλειδί από αυτά που χρειάζονται για την βελτίωση της Πολιτείας!

Ευάγγελος Μπουραζάνας